bir küçük hayat resmi

Önce küçük bir kızdı.hoplayan zıplayan herkes gibi bir çocukluk yaşayan.ama pek bir yetenegi yoktu.çizim desen beceriksiz,enstrüman çalma desen kabiliyetsiz.anlayacağınız bir işin ucundan tutamamıştı.bir ara oyunculuğa merak sarmıştı.küçükken eğlenceliydi o işler.set ekibi,çekimler vesaire.güzel ortamlardı.sonra onu da bıraktı.birazcık büyümüştü fakat değişen pek bir şey yoktu.kendisi de istiyordu bir baltaya sap olmak.Ama yoktu yeteneği görebiliyordu.bazı şeyleri denemişti bazılarını da denemeye korkmuştu.Artık lise yıllarına gelmişti.o zamanlar tanıştı işte bu beyaz sayfayla.aklına geldikçe karalıyordu bir şeyler.Tek sığınacak limanı buydu sanki.şarkı sözleri yazıyordu bazen insanın içine işleyen.umarsızca yazıyordu ,döküyordu içindekileri.Bazen düşünceleri birikiyordu ,birikiyordu ve taşıyordu en sonunda.dökülüyordu kalemin ucundan birkaç satır.bir ara boşlamıştı bu işi de. Ara verdi kısa zamanlıkta olsa.Lise bitti ve sonunda üniversitedeydi.maksat muhabbetler,yeni çevreler,gezip tozmalar,eglenceler içinde bulmuştu kendini.Bardağın bir kısmı dolu bir kısmı boştu sanki.işe yaramaz birinin tekiyim diyordu kimi zaman kendi kendine.dolu tarafı çok azdı sanki yok denecek kadar az.Bir güvensizlikti gidiyordu işte.Bazen de ben her şeyi yaparım neden olmasın gibi bir tavra giriyordu.Ama biliyordu her şeyi yapamayacağını.Yoktu işte yeteneği napabilirdi ki.Müziği çok severdi mesela.Şarkı söylemeyi de.Ama sesi berbattı biraz güzel olsaydı ne olurdu sanki.Ama değildi işte.Yazdığı şarkıların müziğini de düşünürdü hatta söylerdi evde kendince ama duyuramazdı sesini.Ortada duyuracak ses yoktu ki.bu arada aşktan hiç bahsetmedik.Herkesin hayatında bir dilim aşk bulunur.Onda da vardı tabi ki.Hep üzüntüler yaşadı,hep acı çekti bu konuda.Bir kere mutluluğu azıcık ucundan yakaladı o da kısa sürdü işte.Yeni arkadaşlıklar, yeni kişiler ve pat diye biri çıktı.İçi kıpır kıpır olmuştu ve her gördüğünde de öyle olmaya devam ediyordu.biraz abartıyor muydu ne.Günler günleri kovaladı ve bir aptal aşığa dönmüştü.Farkındaydı.Ama engel olamadığı bir bağlanma vardı.ama bu bağlanmaya da bir son vermesi gerekiyordu.her zamanki gibi karşı taraftan olumlu bir işaret gelmemişti.Olmayınca olmuyordu.hayat bu iki kelimeyi hep söyletiyordu ona.Şimdi kendini hayatın akışına bırakmış yaşıyor öylece.kendini beyaz bomboş sayfasına adamış durumda şimdilerde.tek tutunduğu dal o.O da kayıp giderse elinden boşlukta geziniyor olacak.